هرچه جلوتر می رویم ...

هرچه جلوتر می رویم ...

یکی از مسائلی که دغدغه ی ذهنی، فکری و قلبی ما شده این است که چرا هر چه جلوتر می رویم میل به دنیا بیشتر، گناه و معصیت زیادتر، آسیب های اجتماعی افزونتر، ایمان و اعتقاد ضعیف تر و ... در این زمینه نکاتی را به عرض مخاطبان عزیز می رسانیم.        1- انسان موجودی دوبعدی و دوساحتی است (مادی و معنوی) هرکدام از اینها قوی تر شود دیگری ضعیف تر خواهد شد اگر میل به مادیات و شهوات و نفسانیات بیشتر شود میل به معنویت و ملکوت و امور مجرد کمتر می شود وقتی نفس و شهوت و هوا بر عقل و ایمان غلبه کنند انسان را وارونه و به وادی هلاکت می کشانند و هر چه جلوتر می رویم موجودی خونخوار و درنده و بی رحم می گردد.                                                            2- انسان در راه و مسیری که آغاز نموده نیازمند همراه و همسفر و رفیق است و از نظر قرآن انسان ها از لحاظ دارا بودن همنشین و رفیق دوگونه و دوگروه هستند. عده ای که تعدادشان زیاد نیست سعی می کنند رفقای خود را از میان این چهارگروه انتخاب کنند و هر روز در نماز از خدای متعال درخواست می نمایند. انبیاء، صدیقین،شهداء و صالحین  (وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ‏ اللَّهُ‏ عَلَیْهِمْ‏ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقاً – نساء «69») اما عده ی دیگر که خیل عظیمی از انسانها هستند مبتلا به رفیقی می شوند که دشمنی او با انسان محرز و غیرقابل انکار و لحظه به لحظه در جهت نابودی او گام برمی دارد و آن کسی جز شیطان نیست. همانکه با وسوسه و تصرف در قوای ادراکی و تحریکی انسان، هویت حقیقی او را تغییر و ایمان و اعتقاد فطری اش را زایل و به عزت خدا قسم خورده که او را گمراه و از راه حق منحرف نماید و در نهایت به وادی جهنم ببرد. (وَ مَنْ‏ یَعْشُ‏ عَنْ ذِکْرِ الرَّحْمنِ نُقَیِّضْ لَهُ شَیْطاناً فَهُوَ لَهُ قَرِینٌ – زخرف «36») هر که از یاد خدا رخ بتابد شیطان را برانگیزیم تا یار و همنشین دائم وی باشد. از این آیه استفاده می شود که هرکس راه خدا و یاد او را انتخاب نکند بطور دائم در خدمت شیطان خواهد بود.                                                                                                  3- قابل توجه آنهایی که به دنبال علاج آسیبهای اجتماعی اند آن رفیقی که روسری ها را عقب و بدحجابی و بعضا بی حجابی را بلای عمومی نموده، آنکه عده ای را درّنده خو کرده که به اطفال و کودکان نیز رحم نمی کنند، آن کسی که بستر انشقاق و اختلاف را فراهم و زمینه ساز جدایی و طلاق می شود، آنکه دلها را نسبت به هم تیره و تار و برادر را به جان برادر می اندازد، آنکه مجالس لهو و لعب و لغو را به عنوان نیاز انسان به شادی و نشاط در فرهنگ و آداب و رسوم عده ای تثبیت نموده، آنکه سمّ مواد مخدر، مردار حب دنیا و حب جاه و مقام، جیفه ی سبک زندگی منهای یادخدا را در کام عده ای شیرین و لذیذ کرده و آنها را از سعادت دنیا و آخرت باز داشته، آن کسی که با روانشناسی ماهرانه عده ای بی حیا و در نهایت عریان، به نام نظافت و زیبایی ریش ها را تراشیده، لقمه های پر از چرک و خون همانند آنچه از راه اختلاس، رشوه، احتکار، حیله، سرقت، گران فروشی و کم فروشی، شرکت های هرمی، قاچاق و ... بدست می آید را شیرین خوش طعم نموده و در نهایت قبح گناه را شکسته و گناهکار را جسور و طلب کار می نماید و .... همین رفیق همراه و همنشین است که مأموریتی جز غافل نمودن مردم از یاد خدا ندارد و در عین حال گمان کنند در راه هدایت و نجات گام بر می دارند (وَ إِنَّهُمْ‏ لَیَصُدُّونَهُمْ‏ عَنِ السَّبِیلِ وَ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ – زخرف «37»)و آن شیاطین همیشه آن مردم از خدا غافل را از راه خدا باز دارند و به ضلالت درافکنند و پندارند که هدایت یافته اند.                                                                           4- هر چه جلوتر می رویم نیاز دنیوی و اشتغال به زندگی و غفلت از یاد خدا و عدم ارتباط با مراکز دینی و معنوی، میل به تفریح و خوش گذرانی، پرخوری، اسراف و تبذیر، ارتکاب معصیت و یا تأیید معصیت و معصیت کار ... بیش از گذشته است دلیل آن دشمنی است که به غیر از آنهایی که در سنگر اخلاص اند را تهدید به خروج از راه مستقیم و ورود به وادی ضلالت و گمراهی و وارونگی عمل نمودن کرده است. (... قالَ‏ فَبِعِزَّتِکَ‏ لاغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ إِلا عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ‏ - ص 82 و 83 ) آیا باور می کنیم وجود این سگ بی پروا و بی حیا را که چگونه به حرف خودش عمل می کند و ما غافلیم؟ آیا قبول داریم که اخلاص سرّی است از اسرار الهی و هر کسی محرم این سرّ نیست مگر اینکه حرامی را به قلب و دل خویش راه ندهد؟ به همین جهت است که خدای سبحان فرمود: اکثر مردم مشرک اند یعنی اندیشه، صفات و رفتارشان خالص برای خدا نیست. (وَ ما یُؤْمِنُ‏ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِکُونَ – یوسف 106)                                                                      5- هر چه جلوتر می رویم فریب خوردگان نفس و شیطان، اهل ایمان و عمل صالح را مسخره نموده و آنها را به خاطر تقیّد به احکام الهی و دفاع از ارزشهای اسلامی مذمت می کنند. خدای متعال از این افراد تهی از نور ایمان و معنویت به عنوان سگهائی یاد می کند که حق سخن گفتن ندارند و باید گور خود را کم کنند و بروند. (قَالَ‏ اخسَئُوا فِیهَا وَ لاتُکَلّمُونَ - إِنَّهُ‏ کانَ‏ فَرِیقٌ‏ مِنْ عِبادِی یَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا وَ أَنْتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ - فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ‏ سِخْرِیًّا حَتَّى أَنْسَوْکُمْ ذِکْرِی وَ کُنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحکون – مؤمنون 110 -108) آنهایی که مؤمنین و متدیّنین را مسخره می کنند، افرادی که از قیافه و عملکرد نیروهای حزب اللهی تنفر دارند و در کوی و برز و در فضای حقیقی و مجازی تبلیغ منفی می نمایند، آنهایی که به مدافعان با اخلاص اسلام و انقلاب و حرم اهل بیت علیهم السلام می تازند، افرادی که هماهنگ با رسانه های خارجی و بوقهای شیطانی استکبار، علیه نیروهای مؤمن و ولایی (که از اول انقلاب شیاطین درون و بیرون را رجم عملی می کنند) تبلیغ می نمایند، در این آیات و امثال اینها کمی تأمّل و تدبّر نمایند و ببینند عاقبت اندیشه ی سیاه و رفتار آلوده ی آنها چگونه خواهد شد.                                                                                  6- مؤید مطلب فوق کلامی است که به این مضمون از امیر بیان حضرت علی علیه السلام نقل شده که: حفظ ایمان در دوره ی آخرالزّمان همانند پای برهنه راه رفتن در سرزمینی که خار مغیلان دارد و یا همانند نگه داشتن آتش در کف دست است، که اگر شرح صدر و دل نورانی پیدا نکنیم، اگر توشه ی راه آخرت یعنی تقوا را برنداریم، اگر ظرفیت سازی نکنیم و متناسب با شرایط زمان و مکان از معرفت کافی، بصیرت خوب و عمل صالح و تضرع به درگاه خدا برخوردار نشویم، از قطار سبک زندگی اسلامی و قرآنی پیاده می شویم چه اینکه عده ای پیاده شده و در حال غرق شدن هستند.                                                                     7- هر چه جلوتر می رویم نیاز به استقامت و پایداری در راه حق بیش از گذشته خود را نشان می دهد. تأکید قرآن بر استقامت (إِنَ‏ الَّذِینَ‏ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ‏ ثُمَّ اسْتَقامُوا – فصّلت 30). و پیر شدن پیامبر (ص) به خاطر آیه ی سوره ی هود (فَاسْتَقِمْ‏ کَما أُمِرْتَ‏ وَ مَنْ تابَ مَعَک – هود 112). حاکی از این است که یاران انقلابی ثابت قدم بسیار کم و کمتر می شوند چرا که عده ای برای غنیمت آمده بودند، بعضی برای ریاست خود را آماده کرده بودند، گروهی برای سهم خواهی بیشتر شعار می دادند که در روز امتحان و اجرای عدالت همه رفتند به همین خاطر است که عده ای سکوت را اختیار، بعضی نشستن و ترک جهاد را، گروهی تساهل و تسامح را، افرادی تند رفتن و یا کند آمدن را، عده ای تهدید و تطمیع را، بعضی همراهی با دشمنان را، کسانی به سخره گرفتن ارزشهای انقلاب را، گروهی فرار از احکام الهی را و ....     

والعاقبة للمتّقین