کدام تمدّن، کدام پیشرفت؟

کدام تمدّن، کدام پیشرفت؟

در گذشته ی دور و نزدیک و در زمان کنونی بعضی از مدّعیان روشنفکری یا همان منوّرالفکرها، قلم و قدم و بیان و بنان خود را مصروف پیشرفت های اعجاب برانگیز دنیای مادی نموده و در کوی و برزن صلا می دهند که احکام اسلامی کهنه و توان پاسخگویی به نیازهای بشر را ندارد و باید برگردیم به دنیای شاهان ستمگر و خائن و یا با اروپا و آمریکا پیوند خویشاوندی برقرار کنیم تا ما هم پیشرفته و متمدّن باشیم بنابراین نکاتی را از منظر وحی الهی ذکر و از این آقایان سئوال می کنیم که آن دنیایی که شما مقهور آن شده اید کدامیک از این مؤلفه های تمدّن را دارد؟                                                                1- دنیای مادی منهای معنویت و تهی از معارف وحیانی بر خواستگاه اکثریت آنهم بنحو قراردادی و بدون از اینکه غیبت خارجی پیدا کند، سبک زندگی خویش را منظم و مقرر می دارند در حالی که خداوند اکثریت مردمی را که پیام آسمانی او را نپذیرفته اند خالی از گوهر ایمان (وَ ما کانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنین – شعراء 26) و درون آنها را خالی (وَ أَفْئِدَتُهُمْ هَواء – ابراهیم 43) و وجود آنها را تهی از عقل و عقلانیت بلک سفیه و بی خرد (وَ مَنْ یَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهیمَ إِلاَّ مَنْ سَفِهَ نَفْسَه – بقره 130)‏ معرفی می کند.                              2- به پیشرفتهای مادی صرف و تنظیم قرارداد برای داشتن زندگی خوب در دنیا بدون از نیم نگاهی به جهان عقبی در حقیقت تمدّن و پیشرفت نیست چرا که برنامه ریزی و چشم انداز تا چهاردیواری دنیا و به هنگام مرگ و اعتقاد به نابودی و هلاکت، از انسان های عاقل و متمدّن بدور است آیه مبارکه (إِنْ هِیَ إِلاَّ حَیاتُنَا الدُّنْیا نَمُوتُ وَ نَحْیا وَ ما نَحْنُ بِمَبْعُوثین – مومنون 30)‏ زبان حال و قال افراد امروزی و دیروزی است که بدون اعتقاد به جهان پس از مرگ که یک روز آن معادل پنجاه هزار سال دنیاست (فی‏ یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ خَمْسینَ أَلْفَ سَنَة – معارج 4) مدّعی تمدّن و پیشرفت هستند در حالی که رسول خدا (ص) اینگونه افراد را بی عقل بلکه دیوانه معرفی نمود پس حیف از مدّعیان فهم و فکر و عقل که الگوی خود را دیوانگانی قرار داده اند که پایان کار را هلاکت می دانند.                                                       3– از این منوّر الفکرها می پرسیم مؤلفه های تمدّن و پیشرفت کدام است؟ آنچه از معارف قرآن و عترت بدست می آید با نگاه به دنیا و آخرت و پیوستگی آنها مؤلفه های تمدّن و پیشرفت حقیقی را بهره مندی از سرمایه های مشترک انسانی همانند فطرت الهی، عقل و عقلانیت، عدالت اخلاقی و اجتماعی، حسن خلق، معنویت، سبک زندگی الهی، فضیلت و سعادت، عشق و محبّت به خدا، احسان و خدمت به بندگان او و ... پرسش این است که کدامیک از اینها را دنیای پر از ظلم و ستم که منشأ آنها از آمریکا و اروپاست دارا هستند اینها که هر کدام کشوری را مستعمره خود داشتند، در ظلم و ستم به مردم مسلمان منطقه شریک و رفیق اند، در غارت منابع و سرمایه های مسلمانان سهیم اند، در حمایت از حکومت های دیکتاتور و مستبد از هم سبقت می گیرند، در نابودی مردم مظلوم یمن، بحرین، فلسطین، عراق، سوریه، افغانستان و پاکستان همداستان و همکارند.                                                                                              4– اهل تمدّن و پیشرفت کسانی اند که نه تنها عاقل اند (آنگونه که از آیه ی 164 سوره ی بقره بر می آید که خلقت آسمانها و زمین، رفت و آمد شب و روز و ... را ادلّه ای بر علم و قدرت خداوند می دانند) بلکه به تعبیر استاد علّامه جوادی آملی بر اساس آیه پنج سوره جاثیه قائم به عقل اند یعنی نه تنها خود عاقل اند بلکه بستر شکوفایی عقل و عقلانیت دیگران را مهیا می کنند. متمدّن پیشرفته نه تنها بهره مند از گوهر عدل و احسان است (إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسان – نحل 90)‏ بلکه شایسته ی زینت و زیور قائم به عدل و قسط است (لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط – حدید 25) و بالاتر از اینها قوّام به عدل و قسط می باشد (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُونُوا قَوَّامینَ بِالْقِسْط – نساء 135) پرسش ما این است جوامعی که از مراتب عقل و عقلانیت و همینطور عدل و قسط بی بهره اند چگونه می توانند مدّعی تمدّن باشند چرا که آنجا که عقل نیست سفاهت و آنجا که عدالت نیست ظلم و فسق است مگر با سفاهت و ظلم تمدن حاصل می شود؟                                                                                                                             5- مطالب فوق نه پیشرفت های مادی که مقدمه و تقویت کننده ی معنویات باشد نادیده می گیرد و نه از حسن فعلی صاحبان خدمتهای بزرگ به بندگان خدا غافل است بلکه سخن ما این است که چرا عده ای از منبع لایزال الهی یعنی معارف قرآن و عترت که به دنبال تمدّن و پیشرفت و رستگاری همه انسان هاست غفلت نموده و به دنبال علم محدود و ناقص و معیوب و متغیر بشری که فقط در چهارچوب دنیای مادی تدوین و تألیف شده اند، حریصانه می روند و نسخه نجات دنیا و آخرت که (یجری مجری الشّمس والقمر) است را نادیده و یا کهنه معرفی می نمایند؟                                                                       6- تمدّن و پیشرفت وقتی ظهور و بروز دارد که دولت و ملت کشور خود را بر احیای هویّت و داشتن استقلال در همه عرصه های فکری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، و همینطور آزادی الهی و انسانی نه آزادی حیوانی، مادی و شیطانی، برپا کنند آیات و روایات ما مشحون بر عدم پذیرش سلطه ی بیگانگان (وَ لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکافِرینَ عَلَى الْمُؤْمِنینَ سَبیلا – نساء 141) بر عدم ذلّت پذیری و حفظ عزّت و شرف و کرامت انسانی (وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنین – منافقون 8) و شعار تاریخی سالار شهیدان که هیهات منّا الذّلّة و بر توجّه به قدرت و نیروهای داخلی (وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة - انفال 60) اما شاهان نگون بخت بخاطر فقدان ایمان به خدا و احساس ذلّت و دلبستگی به دنیا واگذارکردن بخشی از ایران به دیگران اقدام کوچکی از اقلام خیانتهای آنهاست و روشنفکران سکولار و تهی از ایمان با قلم ها و بیانهای سمّی و زهرآلود خود همیشه نقش پیاده نظام غارتگران بی تمدّن را بازی کرده و در صدد وابسته نمودن و از بین بردن کرامت و شرافت ملت ایران بوده اند و گرچه شعار ملّیت سر می دهند اما هیچگاه دفاع حقیقی از این ملّت را مخصوصاً به هنگام تجاوز و تعدّی دشمنان وظیفه ندانسته اند که دفاع مقدس هشت ساله یک نمونه از آن است.                                                                                7- تمدّن بدون بهره مندی از حیات حقیقی انسانی تحقق پیدا نمی کند و حیات حقیقی بدون اجابت دعوت خدا و پیامبر (ص) امکان پذیر نیست (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اسْتَجیبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکُمْ لِما یُحْییکُم – انفال 24)‏ بنابراین دنیایی که از سر حسادت (حَسَداً مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِهِم – بقره 109) پیام خدا و رسول (ص) را نمی پذیرند چگونه به حیات حقیقی وبعد به تمدّن انسانی دست پیدا می کنند؟                                                                              والعاقبة للمتّقین                                                 

کدام همراهی؟

کدام همراهی؟

روایت هفتادوسه فرقه شدن امت پیامبر (ص) و نجات یک فرقه ی آن، شاهد خوبی است بر عدم همراهی هفتادو دو فرقه با امام و مولای خویش و تأسیس نحله ها و گروه های مختلف، تشدید اختلافات، تبعیض و بی عدالتی، ظلم و ستم، راه اندازی جنگ و خونریزی، مقابله با دین خدا، گرایش به خرافات و سرانجامی شوم و نامیمون. به همین جهت نکاتی را به عرض می رسانیم:                                                                                                              1- در گذر زمان و حوادثی که پدید می آید اگر میزان معرفت و شناخت به مبانی دینی و اعتقادی افزون نشود، پیاده شدن و از خط مستقیم خارج شدن امری اجتناب ناپذیر است. خواص جامعه به هوش باشند (آنگونه که امام علی علیه السلام فرمود: فی تقلّب الاحوال علم جواهر الرّجال، در دگرگونی و حوادث باطن افراد ظاهر می شود) بدون علم قضاوت نکنند، از حدود و قانون الهی خارج نشوند، در مقابل اصول و ارزشهای اسلام و نظام نایستند، برای خوشایند فلان گروه و یا جناح اوامر و منویات رهبری معظم را نادیده نگیرند، ملت ایران را دشمن شاد نکنند.                                                                          2- بعد از معرفت و شناخت صائب بدون تقویت ایمان و تقوی حرکت در مسیر ولایت امکان پذیر نیست و حضور در فرقه های ضالّ و مضلّ حتمی است. افرادی که سکّان مسئولیت و مدیریت کلان و خرد را در نظام اسلامی به عهده گرفته اند باید مستحضر باشند که اگر به زیور ایمان و تقوای توحیدی آراسته نباشند، نمی توانند بار مسئولیت را به مقصد برسانند.                                                                                                             3- آنهایی که از مردم سالاری و رأی مردم بهره می برند مراقب باشند که اگر بهتر و شایسته تر از آنها باشد و یا افرادی را به کار بگیرند که از حیث توانمندی و شایستگی های معنوی بهتر از آنها باشد به خدا و پیامبر و مؤمنین خیانت نموده و کسی که خیانت کند نمی تواند دولت، جامعه و تمدّن اسلامی را به ارمغان بیاورد. از همین جاست که سخن رهبری را زمین گذاشته و به دنبال اهواء و امیال خویش رفته و کشور و ملت را از دست یابی به اهداف بلندش ناکام می کند.                                                                                                                                                      4- چرا عده ای وحی منزل و معجزه ی جاوید خدا را کهنه و پیروانش را متّهم به کهنه پرستی می نمایند اما آنچه بی رگ و ریشه، خرافاتی و مورد تأیید عقل و شرع نیستند تأیید و تبلیغ می کنند، به چه دلیل بعضی به امامان معصوم (ع)، امامزادگان و بزرگان دین بی اعتنا و بعضاً بی حرمتی اما فضای مجازی و حقیقی را نسبت به شاهانی که بیشترین ظلم و ستم را به ملت روا داشته، بخشی از ایران را تقدیم دیگران نموده، طبقه ی ضعیف را به عنوان نوکر و رعیت انتخاب و به عنوان برده بیشترین بهره کشی را از آنها برده و عزت و شرف را به ذلّت وابستگی به شیطانی همانند انگلیس و آمریکا فروخته پر می کنند آیا اگر اینها در روز عاشورا بودند در سپاه عمرسعد تحت فرمان او با امام به حق نمی جنگیدند؟                                                                                                                              5- چه شده است که عده ای تعرب بعدالهجرة را انتخاب و خوراک آنها ایران باستان و مکتب ایرانی و ایران زرتشتی شده و نسبت به دین اسلام که متعلق به همه ی انبیاء بوده، نسبت به قرآنی که معجزه جاوید الهی است، نسبت به پبامبر اسلام که خاتم و افضل انبیاء می باشد بی حرمتی و یا بی توجهی می کنند. در مورد کوروش چه آیه و روایتی چه فتوا و اظهار نظری از بزرگان دین داریم (جز احتمالی که علّامه طباطبایی از اظهار نظر ابوالکلام آزاد هندی داده) که اینقدر تبلیغ و حرص و ولع چرا دشمنان انقلاب بویژه صهیونیستها اینقدر به این مسئله دامن می زنند این افرادی که بر مقبره ی کوروش سجده می کنند اگر اهل سجده هستند باید بدانند جز بر خدا بر دیگری نشاید. اینها اگر اعتقادی به جایگاه کوروش دارند چرا از بزرگان دین و امام و رهبر معظم انقلاب نمی پرسند و پیروی نمی کنند؟                                                                                                                            6- اخیراً یکی از مسئولین مطالبی را در خصوص کم کاری و سوء مدیریت و توجه به قوم و قبیله به جای توجه به خدمت به مردم داشته اند که قابل تقدیر است. از نگاه دینی و انقلابی سئوال می کنیم آیا سخن حضرت امام که فرمودند در تقدم ملاکها جهاد و تقوا مورد نظر باشد رعایت می شود؟ چگونه است که کمترین دغدغه نسبت به دین و ایمان مردم مشاهده، کمترین توجه به فریضه ی امر به معروف و نهی از منکر دیده می شود و کمترین عنایت نسبت به نیازهای معنوی در کنار مسائل مادی وجود دارد. چرا نسبت به مطالبات رهبر معظم انقلاب در خصوص غارتگری فرهنگی و جنگ نرم، در خصوص سبک زندگی اسلامی، در مورد خانواده و مسئولیت خطیر او، در مورد استفاده از نیروهای انقلابی، در خصوص بصیرت و روشن بینی و عدم خواب آلودگی، در مورد حفظ ارزشهای اسلامی و انقلابی، در خصوص خطر نفوذ دشمن و تغییر در محاسبات مسئولین، در مورد کرسیهای نظریه پردازی، درباره ی تقویت و کمک به کارهای مذهبی و فرهنگی خودجوش، در مورد مقابله با شیطان اکبر و اذنابش، درباره ی فتنه ی هشتادوهشت و فتنه گران و ... کم توجهی می شود؟ آیا می توان ادعا نمود که ما با رهبری همراه و پشتیبان او هستیم؟ از مسئولین محترم در سطح ملّی و محلی این توقع می رود که برای ادای دین به امام و شهیدان و رهبر عزیز و مردم مؤمن در تغییر و تحولات آینده از افرادی با اندیشه ی انقلابی و جهادی و طرفدار خدمت بی منّت به مردم استفاده نمایند و رضایت خدا را بر رضایت فلان گروه یا حزب و جناح مقدم بدارند وگرنه شعار تبعیت و همراهی با ولایت شعاری بدون عمل خواهد بود.                                                                                                                                       7- اقتصاد مقاومتی و توجه جدّی به معیشت مردم و برطرف نمودن موانع سر راه از مطالبات رهبری معظم است و بارها اظهار نگرانی نموده آیا بعضی از مدیران آنگونه که برای تثبیت جایگاه و میز و صندلی خود سعی و تلاش می نمایند، گرفتار شرک اصغر می شوند، از تملّق و چاپلوسی بی بهره نیستند، رضایت جناح و قوم را با استفاده از جایگاه و مسئولیت بر رضایت خدا مقدم می دارند، نگاه بخشی و منطقه ای دارند با اینکه مسئولیت ملّی پذیرفته اند و ... چگونه می توانند همراهی با مولا و رهبری معظم را مدعی شوند؟ آیا با همان سعی و تلاش نمی شود در صدد رفع محرومیت و حل معیشت مردم و شکوفایی اقتصاد برآمد؟ نمی شود در محیط کار و خدمت فضای معنوی و اخلاقی ایجاد کرد؟ نمی توان آرمان ها و ارزشهای انقلابی را مورد تأکید قرار داد؟                                                                                   8- همراهی با امام و رهبری یعنی داشتن اندیشه ی انقلابی و جهادی در اندیشه و صفات و رفتار، دارا بودن روحیه ی ستیز با دشمنان اسلام و انقلاب، حمایت از مدافعان حرم و نیروهای حزب الّلهی، پس چرا عده ای سر سفره ای که محصول همین اندیشه ی انقلابی است نشسته و بهره می برند اما مقتدای آنها غرب و فرهنگ منحط اوست، با اندیشه ی سکولارش ابلاغ گرفته و نظام ولایی را قبول ندارد، ساکت و ساکن و بی تفاوت نسبت به اسلام و انقلاب اما پرگو و پرحرف و مدافع نسبت به دشمنان ملّت، حضور پر رنگ، آنجا که منفعتی باشد و نان به نرخ روز خوردن در جایی که خطری نباشد. پس مراقب باشیم که در محضر خدا و شهیدان نیاز به حجّت شرعی داریم و آن همراهی با امام و ولی است نه با حزب و جناح و قوم و قبیله!                                                   والعاقبة للمتّقین